Persoonlijke ervaringen tijdens de coronacrisis door mensen met een LVB
Viveon – Academische Werkplaats ’s Heeren Loo – VU Amsterdam
De begeleiders van ’s Heeren Loo Midden Nederland
Hoe ervaar je #corona en de #lockdown als je een #verstandelijkebeperking hebt? Of als je in de #zorg werkt met mensen met een verstandelijke beperking? Viveon onderzoekers Edithe Rot en Maaike van Rest verzamelen de belevingen van drie ervaringsdeskundigen en drie zorgverleners.
De persoonlijke ervaring van begeleider Bernadette tijdens de coronacrisis
Ik ben Bernadette van Zoelen, 33 jaar oud. Ik werk in een trainingshuis waar jongeren leren zo zelfstandig mogelijk te leven en te functioneren. We hebben 8 jongeren in huis, de jongste is 16 jaar en de oudste 20. Ze hebben allemaal een licht verstandelijke beperking en bijkomende problematiek zoals een hechtingsstoornis.
Hoe heb jij de lockdown periode ervaren?
“Ik vond het heel intens, maar ik heb er ook veel positieve dingen uit gehaald. Het gaf onze cliënten ook een bepaalde rust. De sociale druk is vooral voor deze cliënten altijd hoog, ze willen zo graag overal bij horen maar kunnen dat eigenlijk niet goed aan. Hun sociale contacten vielen weg en daarmee ook die sociale druk, want ze bleven gewoon hier. We hadden eigenlijk verwacht, toen de maatregelen ingezet werden: één week en dan breekt de hel los, om het zo maar te zeggen. Maar dat gebeurde niet. Ik vond het heel bijzonder dat ze zich hier dus heel erg veilig voelen op de groep bij ons. En dat ze het heel goed deden, omdat we zoveel nabijheid konden bieden. Het laat weer zien hoeveel begeleiding deze jongeren nodig hebben. Dat werd nu extra duidelijk. Ik vond de diensten daardoor wel heel erg intensief. Niet omdat er conflicten waren, opvallend genoeg niet, maar omdat de jongeren continu in je buurt zijn. Jij bent de veilige factor voor hen. Je bent de hele dag met ze bezig, omdat ze nu niet de deur uit konden. ’s Avonds ben je echt kapot”.
Welke activiteiten deden jullie met de jongeren overdag?
“We hebben vrij snel een dagprogramma gemaakt voor de jongeren: huiswerkmomenten voor school en educatieve dingen, zoals puzzelen en woordzoekers voor degenen die niet naar dagbesteding of werk konden. Daarnaast gingen we met ze sporten, betrokken we ze bij het eten koken, en deden we veel spelletjes. Ook hebben we hier de tuin aangepakt met elkaar. Op een gegeven moment zijn we met z’n allen kaarten gaan maken voor een bejaardentehuis. Dat vond ik heel mooi en bijzonder. We zaten met elkaar aan tafel de hele middag te knutselen. We kregen meer contact met ze”.
Wat vond je moeilijk?
“Toen de versoepelingen aangekondigd werden door het kabinet. Toen werd het ingewikkeld. Onze jongeren dachten dat dat ook voor hun gold, maar niet dus, want binnen ’s Heeren Loo werden de maatregelen nog niet zo snel versoepeld. We hebben natuurlijk alle afspraken en de risico’s goed uitgelegd, maar je merkt dat deze jongeren ook behoefte hebben aan hun netwerk. Sommigen zijn toen toch gaan afspreken of liepen weg. Er was zelfs een meisje dat wegliep, waarvan we vermoedden dat ze contact had met een loverboy. We hebben toen echt grote zorgen gehad. De jongeren moesten bij thuiskomst vervolgens twee weken in quarantaine, voor de veiligheid. Maar zo ervaren ze dat natuurlijk niet. Je kunt het wel uitleggen, maar voor hen voelde het als straf. Je voelt je heel erg een boeman.
Die twee weken quarantaine vond ik heel heftig voor deze jongeren. Je bent heel erg zoekende wat je dan voor hen kunt betekenen. Je zag dat sommige jongeren depressief werden van de ene quarantaine na de andere. Je ziet dat het onvermogen is waarvoor ze een quarantainemaatregel kregen. Dat vond ik heel onrechtvaardig. Toen er meer versoepelingen kwamen van het kabinet maar ’s Heeren Loo ging daar nog steeds niet in mee, hebben we een kritische mail gestuurd. Dit is niet meer werkbaar!”
